-** ऱ्हहाट **
वाट सरू मी या वाटेचा
सर करणारच ती खडतर वाट...
असूध्या दुःखाचे आडवे डोंगर
वाहूध्या असावंचा महापूर
समोर सुन्न ती..... किर्रर्र...... रात
जंगल झाडी....,.... हिंस्र प्राणी
धुके घनदाट........
पार करायचंय............
मनाशी बांधलीय गाठ........
ठरवलंय आता........
घाबरून लपायचं नाय
खचून जायचं.... हॅट...
पळपुट्या वाणी पाळायचं काय?
आरं........
डोळ्यात.............डोळे घालून
मनगटाशी.......मनगट लावून
संघर्ष करायचा...........
अन....फक्त भिडायच...ते ही दर्याशी
येऊ दे कितीही उंच....उंच लाट......
मोडीन पण वाकणार नाही
गळफास..........आत्महत्या
आरं सोडा..........
दुःखे हृदयात कोंडून
असावं पापण्याआड लपवून
हसत राहायचं........,.
साऱ्या यातना..........दुःखे
काय गोंजरत बसायचं?
आरं........
भरायच्या एका गोणपाटात
कणत कुतत उचलून
घ्यायच्या पाठीवर
पुढं निघायचं...
थांबला तो संपला.....
चालत राहायचं
तोपर्यंत होईल उद्याची रम्य पहाट
शेवटी ..........
या जगात कोणीच कुणाचं नसतं
रे.................. माणसा......
दुःख देणारे देऊन जातात
सु्खे तर आल्या मार्गेच......
निघून जातात......
पापण्यात असावं मात्र
तरळत राहतात..........
उरतात फक्त उदास आणि हताश
अधुरी स्वप्न
पुढे काळोख अंधार
आणि समोर........
दूर.. .... दूर.......
वेडी वाकडी खडतर वाट...
गावाबाहेर....स्मशान....घाट.....
थांबेल तिथेच जीवनाचे ऱ्हहाट....
जीवनाचे ऱ्हहाट.....
कवी
द. सु. भोसले.
मो. 9767134079
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा